Joske Vranken adopteerde in 1986 haar zoon Miguel, die toen nog een baby was. Hij werd geboren in Guatemala. Nu is ze in dat land heel actief met haar project ‘El Tecomatillo’ naar de naam van het plaatsje waar Miguel geboren werd. Het project maakt daar ter plaatse een schoolwerking mogelijk. Met de GROS ondersteunen we dit project. We hadden een gesprek met haar.
Hoe ben je in de sfeer van ontwikkelingsprojecten terechtgekomen?
In 2001, toen Miguel 15 werd, zijn we met het hele gezin naar Guatemala gereisd op zoek naar zijn roots. Hij werd geboren in Catarina, Departement San Marcos. Dit is in het zuidwesten van Guatemala, een regio waar weinig of geen toerisme was op dat moment. Wij vonden zijn moeder en zijn familie. Omdat we zagen dat de bevolking daar heel arm was, hebben we besloten om via de directrice van het plaatselijke schooltje hulp te bieden aan de familie van Miguel.
Wat houdt jouw project in en wat is je relatie hiermee?
Laat me even vermelden dat mijn kinderen en ik al jaren actief waren op de camping van Pukkelpop. Na ons eerste bezoek aan Catarina had ik een gesprek met de organisatie van deze camping. Ik vertelde hen over onze avonturen in Guatemala en ze stelden voor om mee financiële steun te bieden. Hiervan heb ik Ofelia, de directrice en onze contactpersoon, op de hoogte gebracht. Natuurlijk was zij in de wolken. Onze eerste storting gebeurde in 2002. Van dit bedrag heeft Ofelia enkele computers aangekocht, zodat jonge mensen de kans kregen om hiermee te werken. Nadien werden de jaarlijkse gelden gebruikt om jonge mensen de kans te geven om verder te studeren. Jaarlijks brengt Ofelia ons op de hoogte van wat er met het geld gebeurt.
Wat vind je van de ondersteuning door GROS aan projecten die een link hebben met Leopoldsburg?
Dankzij GROS kunnen we extra hulp bieden aan de allerarmsten. Door het verkopen van zelfgemaakte producten en wenskaarten trachten we geld in te zamelen, een extra steun is zeker welkom.
Je bent er steeds in geslaagd om mensen te bezielen en mee te nemen in werving van middelen voor je projecten. Wat is volgens jou een belangrijk ingrediënt?
Mijn sociaal engagement door de jaren heen, zowel bij de scouts als op Pukkelpop. Maar ook omdat ik als lerares actief was in Leopoldsburg zijn er veel mensen die mij kennen.
Komt je expertise als voormalig leerkracht plastische opvoeding en kunstzinnige duizendpoot ten goede aan het ondersteunen van je project?
Zeker wel. Zoals ik al zei, ken ik door mijn job veel mensen van Leopoldsburg en daarbuiten. Door mijn kennis bij plaatselijke kunstenaars hebben wij, mijn familie, vrienden en ik, in het voorjaar van 2018 een kunstveiling georganiseerd. Vele vrienden en kennissen van mij, die met kunst bezig zijn, schonken één of twee werken voor deze veiling. Dit bracht een mooi bedrag op. Ondertussen maak ik, samen met vriendinnen, speciale confituren en drankjes. Een andere vriendin schenkt handgemaakte wenskaarten. Veel mensen weten dit ondertussen. Dit najaar stonden we met ons tentje op de braderie in Leopoldsburg en verkochten we zo’n 200 potjes confituur en meer dan 300 wenskaarten!
Wat zijn je toekomstdromen voor je project?
In 2017 zijn we terug gekeerd naar Guatemala. Ondertussen hadden er meer dan 300 jongeren de kans gekregen om te studeren, waarvoor ze ons zeer dankbaar waren. Bij ons bezoek aan het schooltje zagen we dat dit flink gehavend uit een aardbeving was gekomen. Eén van de studenten, die ondertussen architect was geworden, had een plan getekend voor een nieuwe school. Hierbij vroeg men onze hulp. Gelobby bij een plaatselijke oliemaatschappij bracht steun. Ondertussen staat de school er. Een eerste schenking bestond uit ventilatoren voor in de klaslokalen, het is daar zo’n 40°C en wat verfrissing was er zeker welkom. Dan hebben we het dak en de buitentrap gefinancierd en ons volgende doel is de toiletten aanpakken. Ook de schoolkeuken moet nog worden opgebouwd of verbouwd.
Jij was met je project ook aanwezig op Kampo Mundo, een ontmoetingsavond die ontwikkelingssamenwerking samen bracht met de hoop van en hulp aan vluchtelingen. Hoe was jouw beleving van de avond?
Het was een verrijkende avond met eerst boeiende uiteenzettingen, van mensen op de werkvloer van verschillende projecten en nadien warme ontmoetingen met mensen die allemaal hetzelfde doel nastreven: “anderen helpen die het veel minder getroffen hebben dan wij”.
Welke boodschap zou je graag nog meegeven aan de lezers?
Vaak hoor ik van mensen: “Ja maar, je kunt toch niet iedereen helpen.” Dat is inderdaad zo. Mijn boodschap luidt dan: “Als iedereen iemand helpt, dan ziet de wereld er al een stuk beter uit. En, lieve mensen, anderen helpen geeft enorm veel voldoening.
We wensen Joske en haar project nog veel succes met de verdere toekomstplannen en zijn alvast benieuwd naar het resultaat.
